Ares

Przepełniona smutkiem odganiam wspomnienia,
kiedy wracam z pracy nie merdasz ogonem,
choć buda została, ciebie przy niej nie ma
i z bólem spoglądam nieraz w tamtą stronę.

Samotne spacery ulubioną ścieżką
w towarzystwie pustki straciły swój urok,
ale nowa przyjaźń nie nastąpi prędko,
bo rozstać się z żalem niewymownie trudno