PRZYWOŁANIE

W nagromadzonych zdarzeniach,
kurzem czasu pokrytych
wciąż wygrzebuję samorodek złoty,
ocieram z pyłu zapomnienia
i od nowa wklejam chwile w albumie duszy.
Aż dziw, że takie zrządzenia
są ponadczasowe, gdy inne
pamięć wykrusza aż do zniknięcia.
Rozkładam zdjęcia z przywołania,
widzę obecność baśniową, gdzie
„żyli długo i szczęśliwie…”
Ale po co kończyć baśń happy endem –
wilk zjadł dziewczynę,
a babcia płonie na stosie do tej pory.
Czas powoli kurtynę opuszcza…
I tylko czasem ten poryw złoty
rozświetla mroki schyłku.